Traduce al gallego o a otro idioma

lunes, 24 de noviembre de 2014

GATO ESCAIOLADO CON BOTAS

Había unha vez un gato lanuxo ao que atropelou o coche dun condutor seguramente sen carné durante unha noite de lúa chea. O pobre minino, na súa fuxida desesperada do impacto, tivo o tempo xusto de librar as súas patas dianteiras, mais non as traseiras, de forma que o automóbil feriullas gravemente e o seu veterinario houbo de escaiolarllas. Como prescripción médica, o galeno tamén lle prohibiu facer esforzos físicos ata pasados polo menos tres meses, así que, os bufidos de aburrimiento do gato oíanse a sete leguas á redonda da súa casa, malia que algúns seráns, varios dos seus amigos do colexio ou da rúa ían visitalo. Ao principio era agradable recibilos e ata se sentía gabado porque pensasen no seu  pesadume de enfermiño, pero en canto comezaban a papar a merenda que lles preparaba mamá gata, a pedir chuches e máis chuches, así como a xogar coa súa consola sen permiso e sen facerlle moito caso ás súas pobres lamentacións de ferido, comezaba a desexar afervoadamente que marchasen por onde viñeran. 
Un día, como era corrente en tódalas visitas, os seus colegas quixeron pintarlle e debuxarlle as escaiolas porque —dicían— era tradición en todas partes do mundo. Ao principio, coma sempre, Lanuxo negouse, pois el era un gato moi pulcro e odiaba sentirse luxado ou merdeiro, ata que alguén suxeriu a posibilidade de colorar os xesos de vermello, pintar unhas solas negras nas plantas dos pés e unhas longas cremalleiras polas bandas externas que os convertesen aparentemente nun par de botas como as do lendario conto. Ledo, Lanuxo deulles licenza ata para encherlle de sinaturas brancas ambas solas.
Era certo que, con botas ou sen elas, seguía sen poder moverse do seu cuarto, do seu sillón e do seu leito, mais a súa imaxinación abriuse como as páxinas dun libro de aventuras e, lembrando o grande poder que ten o enxeño sumado á vontade, comezou a organizar por guasap aos seus amigos para tratar de localizar ao agresor, que quedara impune por fuxir vergoñentamente tralo atropelo. Recordaba a cor verde do automóbil, case toda a matrícula ao completo e a gran talla do home —máis ben un ogro— cando o mirou desde o outro lado do portelo, sen baixarse a comprobar o seu estado ou axudalo. Os seus colegas plancharon o barrio ata atopar un monovolumen verde cun golpe sospeitoso no parachoques e cun condutor habitual grande coma un xigante. Era el, sen dúbida, pensou Lanuxo cando viu a foto que lle fixeron co móbil, pero como abordalo?
Tras aburridas tardes de seguimiento, as súas secuaces descubriron que para escapar das súas moitas fechorías sen deixar rastro, o ogro tiña o poder de transformarse nun lixeiro murcego mouro que escapaba rápidamente voando dos problemas creados. Un día por fin conseguiron seguilo e atrapalo cun trueiro. Axiña  leváronllo ao Gato con Botas escaiolado, que o agardaba con fame e sede de vinganza. Rematou co rato alado dun só bocado cando faltaba unha semana de convalecencia enxesado.





Había una vez un gato lanuxo al que atropelló el coche de un conductor seguramente  sin carné durante una noche de luna llena. El pobre minino, en su huida desesperada del impacto, tuvo el tiempo justo de liberar sus patas delanteras, mas no las traseras, de forma que el automóvil se las hirió gravemente y su veterinario hubo de escayolárselas. Como prescripción médica, el galeno también le había prohibido hacer esfuerzos físicos hasta pasados por lo menos tres meses, así que, los bufidos de aburrimiento del gato se oían a siete leguas a la redonda de su casa, a pesar de que algunas tardes, varios de sus amigos del colegio o de la calle acudían a visitarlo. Al principio era agradable recibirlos y hasta se sentía halagado porque hubiesen pensado en su pesadumbre de enfermito, pero en cuanto empezaban a devorar la merienda que les preparaba mamá gata, a pedir chuches y más chuches, así como a jugar con su consola sin permiso y sin hacerle mucho caso a sus pobres lamentaciones de herido, comenzaba a desear fervientemente que se marcharan por donde habían venido. 
Un día, como era frecuente en todas las visitas, sus colegas quisieron pintarle y dibujarle las escayolas por  —decían— ser tradición en todas partes del mundo. Al principio, como siempre, Lanuxo se negó, pues él era un gato muy pulcro y odiaba sentirse sucio o manchado, hasta que alguien sugirió la posibilidad de colorear los yesos de rojo, pintar unas suelas negras en las plantas de los pies y unas largas cremalleras por los lados externos que los convirtieran aparentemente en un par de botas como las del cuento legendario. Contento, Lanuxo les dio permiso hasta para llenarle de firmas blancas ambas suelas.
Era cierto que, con botas o sin ellas, seguía sin poder moverse de su habitación, de su sillón y de su cama, pero su imaginación se abrió como las páginas de un libro de aventuras y, recordando el poder enorme que tiene el ingenio sumado a la voluntad, comenzó a organizar por guasap a sus amigos para tratar de localizar a su agresor, que había quedado impune por haber huido vergonzosamente tras el atropello. Recordaba el color verde del automóvil, casi toda la matrícula al completo y la gran talla del hombre —más bien un ogro— cuando lo miró desde el otro lado de la ventanilla, sin bajarse a comprobar su estado o ayudarlo. Sus colegas plancharon el barrio hasta encontrar un monovolumen verde con una muesca sospechosa en el parachoques y con un conductor habitual grande como un gigante. Era él, sin duda, pensó Lanuxo cuando vio la foto que le hicieron con el móvil,  pero ¿cómo abordarlo?
Tras aburridas tardes de seguimiento, sus secuaces descubrieron que para escapar de sus muchas fechorías sin dejar rastro, el ogro tenía el poder de transformarse en un ligero murciélgo negro que escapaba rápidamente volando de los problemas creados.  Un día por fin consiguieron seguirlo y atraparlo con un cazamariposas. Rápidamente se lo llevaron al Gato con Botas escayolado, que lo esperaba con hambre y sed de venganza. Acabó con el ratoncillo alado de un solo bocado cuando le quedaba una semana de convalecencia enyesado. 


martes, 18 de noviembre de 2014

PULPO ENMASCARADO




Había unha vez un polbo de costa inquedo, enxeñoso nas súas opcións, alternativo nas súas posturas, diferente á maioría dos polbos cos que vivía. Naquel tempo, a existencia non era sinxela no mar: moitos dos seus habitantes eran arroxados das súas casas-cova por non poder pagalas e outros, para xantar, debían de agardar a que un banco de alimentos os provese de comida, pois na última xeración esqueceran ata como se cazaba, como se pescaba ou como se cultivaba a terra. Milagrosamente recordaban os seus nomes.
Polbo Lanuxo, unha mañá asollada de sábado sen cole, tras verse de seguido a historia baixada de internet de "O Raposo" nas tres intrépidas versións de Errol Flynn, Tyron Power e Antonio Banderas, nin curto nin perezoso, atouse unha cinta negra furada nos ollos ao redor da súa enorme testa pelada, calou un vello chapeu preto de certo aire cordobés que máis ben lle facía parecer Heisemberg, e saíu á rúa. Ao mesmo tempo que camiñaba decidido a acabar coas inxustizas, a tiranía dos ricos e a miseria dos pobres, ía tamén pensando nesoutro heroe vilán que aproveitaba as súas habelencias químicas tanto como as debilidades dunha sociedade viciada para rematar salvando soamente o seu propio cu, nin sequera á súa familia. Entón prometeuse solemnemente que a el non o corrompería nada, nin a avaricia azul, e abordou con dilixencia o seguinte problema. A saber: el non tiña arma algunha á súa disposición, nin espada como o Zorro para retar e baterse victorioso en desafío cos malvados, nin sabedoría de científico para competir cos mafiosos. Como abordaría aos inimigos corruptos que, nas súas mansións inexpugnables, chuchaban o sangue dos máis desfavorecidos do mundo e permitían a fame, o frío ou a miseria daqueles os seus semellantes? 
Ese espiñento asunto ía maquinando cando achou no seu camiño polo porto a primeira inxustiza da súa nova misión como Polbo Enmascarado. Unha congénere miuda pedía esmola á porta dun bar semivaleiro, en tanto uns lacazáns ociosos divertíanse á costa da pobriña tirándolle céntimos dentro da poza próxima  que a choiva formara a noite anterior. Canto máis se luxaba a pequena no lodo tratando de coller o diñeiro, máis alto soaban as gargalladas daqueles matóns. 
—Eh! —gritou o Octopus— Estavos soando o móbil a algún de vós, creo. 
Ao sacar eles senllos teléfonos do peto, o polbo alargou dous dos seus oito longos tentáculos e apoderouse dos aparellos, que rápidamente acabaron no fondo da poceira xunto aos céntimos que antes tiraran. Non tivo tempo a ver como aqueles lerchos mollaban os seus brazos na auga suxa maldicindo porque De contado houbo de correr a mergullarse na auga, pero mentres se ría no fondo do mar pensou que xa sabía cal era a súa arma: a axilidade de mente e de corpo. Todos temos algunha.




Había una vez un pulpo de costa inquieto, ingenioso en sus opciones, alternativo en sus posturas, diferente a la mayoría de los pulpos con los que vivía. En aquel tiempo, la existencia no era fácil en el mar: muchos de sus habitantes eran arrojados de sus casas-cueva por no poder pagarlas y otros, para comer, debían de aguardar a que un banco de alimentos los proveyese de comida, pues en la última generación habían olvidado hasta cómo se cazaba, cómo se pescaba o cómo se cultivaba la tierra. Milagrosamente recordaban sus nombres.
Pulpo Lanuxo, una mañana soleada de sábado sin cole, tras verse de corrido la historia bajada de internet de "El Zorro" en las tres intrépidas versiones de Errol Flynn, Tyron Power y Antonio Banderas, ni corto ni perezoso, se ató una cinta negra agujereada en los ojos alrededor de su enorme cabeza calva, se caló un viejo sombrero prieto de cierto aire cordobés que más bien le hacía parecer Heisemberg, y salió a la calle. Al mismo tiempo que caminaba decidido a acabar con las injusticias, la tiranía de los ricos y la miseria de los pobres, iba también pensando en ese otro héroe avillanado que se aprovechaba de sus habilidades químicas tanto como de la debilidad de una sociedad viciada para acabar salvando solamente su propio culo, ni siquiera a su familia. Entonces se prometió solemnemente que a él no lo corrompería nada, ni la avaricia azul, y abordó con presteza el siguiente problema. A saber: él no tenía arma alguna a su disposición, ni espada como el Zorro para retar y batirse victorioso en duelo con los malvados, ni sabiduría de científico para competir con los mafiosos. ¿Cómo abordaría a los enemigos corruptos que, en sus mansiones inexpugnables, chupaban la sangre de los más desfavorecidos del mundo y permitían el hambre, el frío o la miseria de aquellos sus semejantes? 
Ese espinoso asunto iba maquinando cuando halló en su camino por el puerto la primera injusticia de su nueva misión como Pulpo Enmascarado. Una congénere bebé pedía limosna a la puerta de un bar semivacío, en tanto unos grandullones ociosos se divertían a costa de la pobrecilla tirándole céntimos dentro del charco cercano que la lluvia había formado la noche anterior. Cuanto más se ensuciaba la pequeña en el lodo tratando de recuperar el dinero, más alto sonaban las carcajadas de aquellos matones. 
—¡Eh! —gritó el Octopus— Os está sonando el móvil a alguno de vosotros, creo. 
Al sacar ambos sendos teléfonos del bolsillo, el pulpo alargó dos de sus ocho largos tentáculos y se apoderó de los aparatos, que rápidamente acabaron en el fondo del charco junto a los céntimos que antes habían tirado. No tuvo tiempo a ver cómo aquellos sinvergüenzas mojaban sus brazos en el agua sucia maldiciendo porque Inmediatamente hubo de correr y zambullirse en el agua, pero mientras se reía en el fondo del mar pensó que ya sabía cuál era su arma: la agilidad de mente y de cuerpo. Todos tenemos alguna.


viernes, 14 de noviembre de 2014

RAPOSIÑA ASTUTA

A raposa Lanuxa sentíase esmagada baixo o peso da súa fama raposeira. É dicir, que cando se dispoñía a realizar calquera das súas habituais tarefas de supervivencia, xa fose probar unhas frescas bagas, cazar un ratiño de campo para a merenda ou roubar de noite unha galiña dos cada vez máis escasos galiñeiros que constrúen os seres humanos, a lendaria sabedoría da súa familia Vulpes, que todos esperaban dela, facíaa poñerse tan nerviosa, que acababa por confundir as bagañas coas ortigas, o rato cun pardal ou o curral coa caseta das ferramentas. Así é que en moitas ocasións, Lanuxa remataba a súa funesta xornada cunha indixestión de barriga, a fuxida voante do paxariño ou o chasco de atoparse unhas botas vellas de labranza e non o ansiado polo campeiro logo de dúas horas de sacrificada escavación do túnel. Menos mal que, como era omnívora e gustáballe absolutamente todo, trala frustración e co fame batíndolle o estómago, deixábase de andrómenas de inseguridades e cazaba o primeiro que se pasaba ante a súa vista ou ben aproveitaba os detritus de pitanzas doutras especies. 
Un día decidiuse ir ao psicólogo, que é o médico que receita verbas quentiñas, recén saídas da alma, para cando doe o cerebro, pero ao cruzar o río pola ponte vella atopouse un fermoso coello, moi lariqueiro, ademais, que lle dixo:
—Sabes o conto da raposa e as uvas?
—Pois, non —confesou Lanuxa.
—É moi famoso e moi rápido, cóntocho: Unha raposa ía camiñando polo bosque e viu un racimo de uvas que estaba demasiado alto para chegar a el. Así que, como lle era imposible probalas, convenceuse de que aínda non estaban maduras.
—Pero, esa raposa era un pouco parva porque se enganaba a si mesma...
—Claro. Non vaias pensar que por ser raposo has ser sempre astuto.
—Moitas grazas pola historia, coello. Creo que me curaches da miña inseguridade. Non che comerei.
—É que non estou maduro? —riu el con sorna e orellas crechas.
—Es sabio, xa que logo, algo vello e correoso. Ha, ha, ha...


La raposa Lanuxa se sentía abrumada bajo el peso de su fama zorruna. Es decir, que cuando se disponía a realizar cualquiera de sus habituales tareas de supervivencia, ya fuese probar unas frescas bayas, cazar un ratoncillo de campo para la merienda o robar de noche una gallina de los cada vez más escasos gallineros que construyen los seres humanos, la legendaria sabiduría de su familia Vulpes que todos esperaban de ella, la hacía ponerse tan nerviosa, que acababa por confundir las bayas con las ortigas, el ratón con un gorrión o el corral con la caseta de las herramientas. Así es que en muchas ocasiones, Lanuxa acababa su funesta jornada con una indigestión de barriga, la huida volante del pajarillo o el chasco de encontrarse unas botas viejas de labranza y no el ansiado pollo campero después de dos horas de sacrificada excavación del túnel. Menos mal que, como era omnívora y le gustaba absolutamente  todo, tras la frustración y con el hambre golpeándole el estómago, se dejaba de pamplinas de inseguridades y cazaba lo primero que se pasaba ante su vista o bien aprovechaba los detritus de pitanzas de otras especies. 
Un día se decició a ir al psicólogo, que es el médico que receta palabras calentitas, recién salidas del alma, para cuando duele el cerebro, pero al cruzar el río por el puente viejo se encontró un hermoso conejo, muy parlanchín, además, que le dijo:
—¿Sabes el cuento de la zorra y las uvas?
—Pues, no —confesó Lanuxa.
—Es muy famoso y muy rápido, te lo cuento: Una zorra iba caminando por el bosque y vio un racimo de uvas que estaba demasiado alto para alcanzarlo. Así que, como le era imposible probarlas, se convenció de que aún no estaban maduras.
—Pero, esa raposa era un poco tonta porque se engañaba a sí misma...
—Claro. No te vayas a pensar que por ser zorro has de ser siempre astuto.
—Muchas gracias por la historia, conejo. Creo que me has curado mi inseguridad. No te comeré.
—¿Es que no estoy maduro o soy muy veloz? —rio él con sorna y orejas alertadas.
—Eres sabio, por tanto, algo viejo y correoso. Je, je.










jueves, 6 de noviembre de 2014

ENGOLADO TRICERATOPS

O Triceratops Lanuxo estaba realmente farto de que os compañeiros do páramo burlásense del sen reserva e chamáseno "face de abano", debido á rechamante gola craneal con ósos epoccipitales que se despregaba maxestosa detrás dos seus cornos maiores. El prefería a súa denominación científica, a máis obxectiva, a que non buscaba comparacións absurdas e limitábase a manifestar o número de magníficos cornos que tiña na cabeza: tres, dous sobre os ollos, e outro, máis pequeno, baixo as fosas nasais ou nariz. O tempo daría satisfacción ás súas aspiracións, pois este extinguido pero famoso dinosauro pasou á historia como triceratops, ou sexa, "tres cornos" en grego. Pero alá por finais do período Cretácico, fai aproximadamente entre 68 e 66 millóns de anos, xa se sabe, o matón da panda era o esculfurido do Tiranosaurio Rei, o seu depredador natural, e ao exuberante pero manso herbívoro tricorne non lle quedaba máis remedio que apertar as corenta filas de dentes a cada lado da súa mandíbula, e aguantarse a vexame e a burla maldicíndose por non ser carnívoro. 
O cine, que sempre traspasa as fronteiras da Ciencia e a probabilidade, si que lle deu ao Triceratops memorables oportunidades de pelexarse co seu rival e ata cravarlle as astas na barriga a aquel fanfarrón agresivo. A que lle encantaba ver era a pelexa de Parque Xurásico, a súa vinganza imposible feita imaxes. Ben, i en honor á verdade, o pacífico Triceratops tamén tiña que confesar aos seus incondicionais siareiros que os paleontólogos descubriran por fin para que servía a súa mítica gola pseudoguerrera: non como ataque e defensa fronte a depredadores, non, senón como coqueta crista coa que levarse de rúa ás femias da súa especie. Ha, ha ha!









El Triceratops Lanuxo estaba realmente harto de que los compañeros del páramo se burlasen de él abiertamente y lo llamasen "cara de abanico", debido a la llamativa gola craneal con huesos epoccipitales que se desplegaba majestuosa detrás de sus cuernos mayores. Él prefería su denominación científica, la más objetiva, la que no buscaba comparaciones absurdas y se limitaba a manifestar el número de magníficos cuernos que tenía en la cabeza: tres, dos sobre los ojos, y otro, más pequeño, bajo las fosas nasales o nariz. El tiempo daría satisfacción a sus aspiraciones, pues este extinguido pero famoso dinosaurio ha pasado a la historia como triceratops, o sea, "tres cuernos" en griego. Pero allá por finales del período Cretácico, hace aproximadamente entre 68 y 66 millones de años, ya se sabe, el matón de la panda era el chulito del Tiranosaurio Rey, su depredador natural, y al exuberante pero tranquilo herbívoro tricorne no le quedaba más remedio que apretar las cuarenta filas de dientes a cada lado de su mandíbula, y aguantarse la humillación y la burla maldiciéndose por no ser carnívoro. 
El cine, que siempre traspasa las fronteras de la Ciencia y la probabilidad, sí que le dio al Triceratops memorables oportunidades de pelearse con su rival y hasta clavarle las astas en la barriga a aquel fanfarrón agresivo. La que le encantaba ver era la pelea de Parque Jurásico, su venganza imposible hecha imágenes. Bueno, y en honor a la verdad, el pacífico Triceratops también tenía que confesar a sus incondicionales seguidores que los paleontólogos habían descubierto por fin para qué servía su mítica gola pseudoguerrera: no como ataque y defensa frente a depredadores, sino como coqueta cresta con la que llevarse de calle a las hembras de su especie. Ja, ja, ja...