cando a orquesta descansa. Os viciños aclámana
porque ela templa as ialmas ao chorare i ao rimare".
A súa voz entona un pasado hermético,
tan sentido e tan segredo,
que pechouse cara drentro,
coma un burato mouro,
i cando calou,
endexamais entoou
unha tibia nota do seu arte
ós seus netos futuros:
elas creríana muda
e dura de corazón.
Calou o rousinol acochado no seu peito,
matou o miare primeiro dos ghatiños recén paridos,
levou para ningures a súa verdade da orixe,
e das dos outros,
e dou igual que un día fora aplaudida por estranos:
os propios n' perdoaron,
,n' a coñeceron.
