Esta xa era a cuarta vez que se daba de bruzos contra a parede da furna. Lanuxo, o bebé morcego, non conseguía atopar o xeito de guiarse con mestría mediante os ultrasóns que os seus irmáns maiores manexaban á perfección, malia que as súas orellas medraban e medraban prácticamente por momentos. El, contra o seu instinto, trataba de abrir moito os ollos para distinguir as siluetas dos obstáculos na escuridade da súa espenuca, en especial as estalactitas e estalagmitas que con moi mala intención —cría— colocábanse sempre na súa traxectoria..., pero non había xeito. A cegueira era o seu fado natural. ¡Cataplaf e cataplaf! Os seus voos case sempre remataban cun broucazo máis que sumar á súa xa dorida testa.
E o peor era que hoxe se celebraba o Samaín e tiña tantas ganas de saír asustar nenos e avóas ás rúas do pobo... que choraba berrando de carraxe pola súa torpeza.
E ao berrar desconsolado en tódalas direccións, decatouse de algo crucial que non tivera en conta. Si ouveaba cara á dereita, o seu berro resoaba en repetidas ocasións producindo un eco-eco-eco curto, mais si choraba cara á esquerda, o seu son perdíase libre sen atopar ningún obstáculo que o rebotase de novo cara el. A luz acendeuse entón na súa mente: si, alí estaba a saída!
Lixeiro, despendurousr do teito, bateu as súas ás poderosas e enfilou o voo decidido á sinistra. Á fin e ao cabo, non nacera como unha sinistra criatura da noite? un vampiro? E dese xeito, por primeira vez, Lanuxo conseguiu saír das profundidades da caverna.
Y lo peor era que hoy se celebraba el Samaín y tenía tantas ganas de salir a asustar niños y abuelas a las calles del pueblo... que lloraba chillando de rabia por su torpeza.
Y al chillar desconsolado en todas direcciones, se dio cuenta de algo crucial que no había tenido en cuenta. Si aullaba a la derecha, su grito resonaba en repetidas ocasiones produciendo eco-eco-eco cortito, pero si lloraba hacia la izquierda, su sonido se perdía libre sin encontrar ningún obstáculo que lo rebotase de nuevo hacia él. La luz se encendió entonces en su mente: ¡sí, allí estaba la salida! Rápido, se descolgó del techo, batió sus alas poderosas y enfiló el vuelo decidido a la siniestra. Al fin y al cabo, había nacido como una siniestra criatura de la noche. Y por primera vez, Lanuxo consiguió salir de las profundidades de la caverna.
No hay comentarios:
Publicar un comentario