A raposa Lanuxa sentíase esmagada baixo o peso da súa fama raposeira. É dicir, que cando se dispoñía a realizar calquera das súas habituais tarefas de supervivencia, xa fose probar unhas frescas bagas, cazar un ratiño de campo para a merenda ou roubar de noite unha galiña dos cada vez máis escasos galiñeiros que constrúen os seres humanos, a lendaria sabedoría da súa familia Vulpes, que todos esperaban dela, facíaa poñerse tan nerviosa, que acababa por confundir as bagañas coas ortigas, o rato cun pardal ou o curral coa caseta das ferramentas. Así é que en moitas ocasións, Lanuxa remataba a súa funesta xornada cunha indixestión de barriga, a fuxida voante do paxariño ou o chasco de atoparse unhas botas vellas de labranza e non o ansiado polo campeiro logo de dúas horas de sacrificada escavación do túnel. Menos mal que, como era omnívora e gustáballe absolutamente todo, trala frustración e co fame batíndolle o estómago, deixábase de andrómenas de inseguridades e cazaba o primeiro que se pasaba ante a súa vista ou ben aproveitaba os detritus de pitanzas doutras especies.
Un día decidiuse ir ao psicólogo, que é o médico que receita verbas quentiñas, recén saídas da alma, para cando doe o cerebro, pero ao cruzar o río pola ponte vella atopouse un fermoso coello, moi lariqueiro, ademais, que lle dixo:
—Sabes o conto da raposa e as uvas?
—Pois, non —confesou Lanuxa.
—É moi famoso e moi rápido, cóntocho: Unha raposa ía camiñando polo bosque e viu un racimo de uvas que estaba demasiado alto para chegar a el. Así que, como lle era imposible probalas, convenceuse de que aínda non estaban maduras.
—Pero, esa raposa era un pouco parva porque se enganaba a si mesma...
—Claro. Non vaias pensar que por ser raposo has ser sempre astuto.
—Moitas grazas pola historia, coello. Creo que me curaches da miña inseguridade. Non che comerei.
—É que non estou maduro? —riu el con sorna e orellas crechas.
—Es sabio, xa que logo, algo vello e correoso. Ha, ha, ha...
Un día se decició a ir al psicólogo, que es el médico que receta palabras calentitas, recién salidas del alma, para cuando duele el cerebro, pero al cruzar el río por el puente viejo se encontró un hermoso conejo, muy parlanchín, además, que le dijo:
—¿Sabes el cuento de la zorra y las uvas?
—Pues, no —confesó Lanuxa.
—Es muy famoso y muy rápido, te lo cuento: Una zorra iba caminando por el bosque y vio un racimo de uvas que estaba demasiado alto para alcanzarlo. Así que, como le era imposible probarlas, se convenció de que aún no estaban maduras.
—Pero, esa raposa era un poco tonta porque se engañaba a sí misma...
—Claro. No te vayas a pensar que por ser zorro has de ser siempre astuto.
—Muchas gracias por la historia, conejo. Creo que me has curado mi inseguridad. No te comeré.
—¿Es que no estoy maduro o soy muy veloz? —rio él con sorna y orejas alertadas.
—Eres sabio, por tanto, algo viejo y correoso. Je, je.
No hay comentarios:
Publicar un comentario