SANTEIRA DE CUBA
Estaba na Habana Vella
unha maxestosa santeira
fumando un habano negro,
máis negro aínda ca ela.
Entre volutas de fume
a ioruba movía as cadeiras,
levaba o ritmo co sangue,
a vida tal como latexa.
Chantado entre colares, preso,
pendurado na madreselva,
brilaba o poder do seu creto,
o seu prestixo de meiga.
Achegábanselle folgados:
"Atíname o futuro, negra".
Ela mirábaos aos ollos
e afumáballes a teima.
Ata que pasou un galego,
disque viña de Fisterra.
"Tú no llegas aquí de yuma (1),
emigrar es tu condena".
(1) turista, frecuentemente norteamericano.
No hay comentarios:
Publicar un comentario