Traduce al gallego o a otro idioma

lunes, 1 de diciembre de 2014

LUXADO POR FÓRA, LIMPO POR DENTRO

Canto lle prestaba a Lanuxo Porquiño refocilarse no xurro...! Pasaba así, batuxando na auga luxada, todas as horas da mañá e do serán que os seus pais permitíanlle, sempre logo de almorzar e de xantar. 
Certo que o zurro non cheiraba ben, era verdade, nin tampouco era moi agradable á vista, tan mouro, tan cor caca revolta..., pero aquela temperatura morna que regulaba xenial a súa calor corporal, a textura achocolatada e mol, ou o carácter grumoso do líquido cando o sorbía e expulsaba polo fuciño eran a felicidade suprema. E que contar da súa depurada técnica de muiño, facendo virar vertixinoso o rabo enrodelado coma se fose un motor foraborda, para impulsarse e nadar na poza...
O día que Lanuxo cumpriu tres anos, o seu papá díxolle que, agora que xa era maior, tiña que ir á escola con outros porquiños coma el, para aprender cousas útiles que lle servisen na vida. Sentiuse emocionado de verdade por aquela novidade, aínda que tamén un pouco triste por ter que abandonar varias horas ao día o seu xurro negro. 
Papá tivo que frotalo a eito co estropallo durante máis de media hora baixo a ducha; mamá encargouse de engadir polo menos medio litro de xel de lilas á auga ata que a espuma desbordou polo chan do cuarto de baño e a súa pel de paquidermo luciu rosada, brilante e odorenta cal flor de primaveira. O certo é que, aínda que os seus pais sorríanlle con orgullo mentres o miraban estrelecer de limpo, Lanuxo sentíase un pouquiño raro. Mais esqueceuse deseguida desa sensación ao unirse polo camiño con outros cochiños algo maiores que tamén se encamiñaban, tras despedirse dos seus pais, cara á escola. Era un momento importante —matinou—, estaba medrando. 
Ao dobrar un recuncho do camiño, Lanuxo viu unha porca moi linda que choraba soa xunto a unha poza enlamada. 
—Que che pasa? —preguntoulle.
—Caeu o meu pendente à lama: si o recollo manchareime e, si non, perderei a miña xoia. Sniff...
Sen pensalo dúas veces, Lanuxo afundiu de cheo o morro i en poucos segundos localizou o aro, que entregou á súa dona logo de frotarlo contra a herba para limpalo. Ela sorriu e liscou correndo cara as súas amigas, moito máis adiante.
Lanuxo seguiu a súa marcha ledo de ter feito un favor a aquela bonita compañeira, á vez que estrañado polo feito de que ninguén máis ca el, un perfecto descoñecido, axudáraa. Pero non tivo tempo de pensar nada máis, porque ao pasar polo portalón de ferro forxado da escola, unha estridente alarma comezou a soar mentres todos os porquiños que había darredor mirábano como a un estrano e arredaban del. O conserxe, un enorme verrón fachendosamente uniformado, pechoulle o paso: 
—Aquí non podes entrar merdeiro.
—Pero, eu... tiven que axudar a unha compañeira que... —tatexou nervoso buscando en balde coa mirada axuda da cochiña, que marchaba decidida cara a dentro sen volver sequera a vista atrás. 
—Lisca e volta mañá ben limpo.
Cando o portalón metálico pechouse diante do seu fuciño negro, Lanuxo comezou a chorar. As súas bágoas cristalinas caían pola xenreira que sentía, polo medo a defraudar aos seus papás, e porque o deixaron completamente só nun lugar no que soñara facer amigos. Únicamente a choiva acompañou a súa tristura: as nubes, apiadadas da súa dor, corearon o seu choro cun orballo tan persistente que lavou de suciedad o seu fuciño fozón. 
Ao velo de novo impoluto, a porca ingrata que estaba dentro dunha das aulas do quentiño edificio, abriu a fiestra e indicoulle con acenos que entrase agora, que xa era limpo como todos eles.
Aquel día Lanuxo non foi á escola, non quixo entrar, pero aprendeu a primeira lección nas súas carnes: a suciedade pode levarse por dentro ou por fóra. El tiña intencións limpas aínda que o seu fuciño estivese pringado, pero aquela cocha e aquel cole só fixábanse na aparencia. Deu media volta e liscou á súa casa, decidido a contar aos seus pais a verdade, que esa escola estaba sucia por dentro e que quería ir a outra.











¡Cuanto le gustaba a Lanuxo Cerdito refocilarse en el barro...! Se pasaba así, chapoteando en el agua sucia, todas las horas de la mañana y de la tarde que sus padres le permitían, siempre después de desayunar y de tomar el almuerzo. 
Cierto que el lodo no olía bien, era verdad, ni tampoco era muy agradable a la vista, tan negro, tan color caca revuelta..., pero aquella temperatura tibia que regulaba genial su calor corporal, la textura achocolatada y suave, o el carácter grumoso del líquido cuando lo sorbía y expulsaba por su hocico eran la felicidad suprema. Y qué contar de su depurada técnica de molinillo, haciendo girar vertiginosamente su cola enroscada como si fuera un motor de fueraborda, para impulsarse y nadar en la charca...
El día que Lanuxo cumplió tres años, su papá le dijo que, ahora que ya era mayor, tenía que ir a la escuela con otros cerditos como él, para aprender cosas útiles que le sirviesen en la vida. Se sintió emocionado de verdad por aquella novedad, aunque también un poco triste por tener que abandonar varias horas al día su querido charco negro. 
Papá tuvo que frotarlo a conciencia con el estropajo durante más de media hora bajo la ducha; mamá se encargó de añadir por lo menos medio litro de gel de lilas al agua hasta que la espuma desbordó por el suelo del cuarto de baño y su piel de paquidermo lució rosada, brillante y olorosa cual flor de primavera. Lo cierto es que, aunque sus padres le sonreían con orgullo mientras lo miraban centellear de limpio, Lanuxo se sentía un poquito raro. Pero se olvidó enseguida de esa sensación al unirse por el camino con otros cerditos algo mayores que también se encaminaban, tras despedirse de sus padres, hacia la escuela. Era un momento importante —pensó—, estaba creciendo. 
Al doblar un recodo del camino, Lanuxo vio una cerdita muy linda que lloraba sola junto a un charco embarrado. 
—¿Qué te pasa? —le preguntó.
—Se ha caído mi pendiente al agua sucia: si lo recojo me mancharé y, si no, perderé mi joya. Sniff...
Sin pensárselo dos veces, Lanuxo hundió por completo su hocico y en pocos segundos localizó el aro, que entregó a su dueña después de frotarlo contra la hierba para limpiarlo. Ella sonrió y se marchó corriendo para alcanzar a sus amigas, mucho más avanzadas.
Lanuxo siguió su marcha contento de haber hecho un favor a aquella bonita compañera, al tiempo que extrañado por el hecho de que nadie más que él, un perfecto desconocido, la hubiese ayudado. Pero no tuvo tiempo de pensar nada más, porque al pasar por el portalón de hierro forjado de la escuela, una estridente alarma comenzó a sonar mientras todos los cerditos que había a su alrededor lo miraban como a un extraño y se apartaban de él. El conserje, un enorme verraco pomposamente uniformado, le cerró el paso: 
—Aquí no puedes entrar sucio.
—Pero, yo... tuve que ayudar a una compañera que... —titubeó nervioso buscando en vano con la mirada ayuda de la cerdita, que marchaba decidida hacia dentro sin volver siquiera la vista atrás. 
—Márchate y vuelve mañana bien limpio.
Cuando el portalón metálico se cerró delante de su hocico negro, Lanuxo comenzó a llorar. Sus lágrimas cristalinas caían por la rabia que sentía, por el miedo a defraudar a sus papás, y porque lo habían dejado completamente solo en un lugar en el que había soñado hacer amigos. Únicamente la lluvia acompañó su tristeza: las nubes, apiadadas de su dolor, corearon su llanto con una llovizna tan persistente que lavó completamente de suciedad su hocico hozador. 
Al verlo de nuevo reluciente, la cerdita desagradecida que estaba dentro de una de las aulas calentitas del edificio, abrió la ventana y le indicó con señas que entrase ahora, que ya era limpio como todos ellos.
Aquel día Lanuxo no fue a la escuela, no quiso entrar, pero aprendió la primera lección en sus carnes: la suciedad puede llevarse por dentro o por fuera. Él tenía intenciones limpias aunque su hocico estuviese pringado, pero aquella cerdida y aquel cole solo se fijaban en la apariencia. Se dio media vuelta y se volvió a su casa, decidido a contar a sus padres la verdad, que esa escuela estaba sucia por dentro y que quería ir a otra.