Traduce al gallego o a otro idioma

lunes, 1 de diciembre de 2014

LUXADO POR FÓRA, LIMPO POR DENTRO

Canto lle prestaba a Lanuxo Porquiño refocilarse no xurro...! Pasaba así, batuxando na auga luxada, todas as horas da mañá e do serán que os seus pais permitíanlle, sempre logo de almorzar e de xantar. 
Certo que o zurro non cheiraba ben, era verdade, nin tampouco era moi agradable á vista, tan mouro, tan cor caca revolta..., pero aquela temperatura morna que regulaba xenial a súa calor corporal, a textura achocolatada e mol, ou o carácter grumoso do líquido cando o sorbía e expulsaba polo fuciño eran a felicidade suprema. E que contar da súa depurada técnica de muiño, facendo virar vertixinoso o rabo enrodelado coma se fose un motor foraborda, para impulsarse e nadar na poza...
O día que Lanuxo cumpriu tres anos, o seu papá díxolle que, agora que xa era maior, tiña que ir á escola con outros porquiños coma el, para aprender cousas útiles que lle servisen na vida. Sentiuse emocionado de verdade por aquela novidade, aínda que tamén un pouco triste por ter que abandonar varias horas ao día o seu xurro negro. 
Papá tivo que frotalo a eito co estropallo durante máis de media hora baixo a ducha; mamá encargouse de engadir polo menos medio litro de xel de lilas á auga ata que a espuma desbordou polo chan do cuarto de baño e a súa pel de paquidermo luciu rosada, brilante e odorenta cal flor de primaveira. O certo é que, aínda que os seus pais sorríanlle con orgullo mentres o miraban estrelecer de limpo, Lanuxo sentíase un pouquiño raro. Mais esqueceuse deseguida desa sensación ao unirse polo camiño con outros cochiños algo maiores que tamén se encamiñaban, tras despedirse dos seus pais, cara á escola. Era un momento importante —matinou—, estaba medrando. 
Ao dobrar un recuncho do camiño, Lanuxo viu unha porca moi linda que choraba soa xunto a unha poza enlamada. 
—Que che pasa? —preguntoulle.
—Caeu o meu pendente à lama: si o recollo manchareime e, si non, perderei a miña xoia. Sniff...
Sen pensalo dúas veces, Lanuxo afundiu de cheo o morro i en poucos segundos localizou o aro, que entregou á súa dona logo de frotarlo contra a herba para limpalo. Ela sorriu e liscou correndo cara as súas amigas, moito máis adiante.
Lanuxo seguiu a súa marcha ledo de ter feito un favor a aquela bonita compañeira, á vez que estrañado polo feito de que ninguén máis ca el, un perfecto descoñecido, axudáraa. Pero non tivo tempo de pensar nada máis, porque ao pasar polo portalón de ferro forxado da escola, unha estridente alarma comezou a soar mentres todos os porquiños que había darredor mirábano como a un estrano e arredaban del. O conserxe, un enorme verrón fachendosamente uniformado, pechoulle o paso: 
—Aquí non podes entrar merdeiro.
—Pero, eu... tiven que axudar a unha compañeira que... —tatexou nervoso buscando en balde coa mirada axuda da cochiña, que marchaba decidida cara a dentro sen volver sequera a vista atrás. 
—Lisca e volta mañá ben limpo.
Cando o portalón metálico pechouse diante do seu fuciño negro, Lanuxo comezou a chorar. As súas bágoas cristalinas caían pola xenreira que sentía, polo medo a defraudar aos seus papás, e porque o deixaron completamente só nun lugar no que soñara facer amigos. Únicamente a choiva acompañou a súa tristura: as nubes, apiadadas da súa dor, corearon o seu choro cun orballo tan persistente que lavou de suciedad o seu fuciño fozón. 
Ao velo de novo impoluto, a porca ingrata que estaba dentro dunha das aulas do quentiño edificio, abriu a fiestra e indicoulle con acenos que entrase agora, que xa era limpo como todos eles.
Aquel día Lanuxo non foi á escola, non quixo entrar, pero aprendeu a primeira lección nas súas carnes: a suciedade pode levarse por dentro ou por fóra. El tiña intencións limpas aínda que o seu fuciño estivese pringado, pero aquela cocha e aquel cole só fixábanse na aparencia. Deu media volta e liscou á súa casa, decidido a contar aos seus pais a verdade, que esa escola estaba sucia por dentro e que quería ir a outra.











¡Cuanto le gustaba a Lanuxo Cerdito refocilarse en el barro...! Se pasaba así, chapoteando en el agua sucia, todas las horas de la mañana y de la tarde que sus padres le permitían, siempre después de desayunar y de tomar el almuerzo. 
Cierto que el lodo no olía bien, era verdad, ni tampoco era muy agradable a la vista, tan negro, tan color caca revuelta..., pero aquella temperatura tibia que regulaba genial su calor corporal, la textura achocolatada y suave, o el carácter grumoso del líquido cuando lo sorbía y expulsaba por su hocico eran la felicidad suprema. Y qué contar de su depurada técnica de molinillo, haciendo girar vertiginosamente su cola enroscada como si fuera un motor de fueraborda, para impulsarse y nadar en la charca...
El día que Lanuxo cumplió tres años, su papá le dijo que, ahora que ya era mayor, tenía que ir a la escuela con otros cerditos como él, para aprender cosas útiles que le sirviesen en la vida. Se sintió emocionado de verdad por aquella novedad, aunque también un poco triste por tener que abandonar varias horas al día su querido charco negro. 
Papá tuvo que frotarlo a conciencia con el estropajo durante más de media hora bajo la ducha; mamá se encargó de añadir por lo menos medio litro de gel de lilas al agua hasta que la espuma desbordó por el suelo del cuarto de baño y su piel de paquidermo lució rosada, brillante y olorosa cual flor de primavera. Lo cierto es que, aunque sus padres le sonreían con orgullo mientras lo miraban centellear de limpio, Lanuxo se sentía un poquito raro. Pero se olvidó enseguida de esa sensación al unirse por el camino con otros cerditos algo mayores que también se encaminaban, tras despedirse de sus padres, hacia la escuela. Era un momento importante —pensó—, estaba creciendo. 
Al doblar un recodo del camino, Lanuxo vio una cerdita muy linda que lloraba sola junto a un charco embarrado. 
—¿Qué te pasa? —le preguntó.
—Se ha caído mi pendiente al agua sucia: si lo recojo me mancharé y, si no, perderé mi joya. Sniff...
Sin pensárselo dos veces, Lanuxo hundió por completo su hocico y en pocos segundos localizó el aro, que entregó a su dueña después de frotarlo contra la hierba para limpiarlo. Ella sonrió y se marchó corriendo para alcanzar a sus amigas, mucho más avanzadas.
Lanuxo siguió su marcha contento de haber hecho un favor a aquella bonita compañera, al tiempo que extrañado por el hecho de que nadie más que él, un perfecto desconocido, la hubiese ayudado. Pero no tuvo tiempo de pensar nada más, porque al pasar por el portalón de hierro forjado de la escuela, una estridente alarma comenzó a sonar mientras todos los cerditos que había a su alrededor lo miraban como a un extraño y se apartaban de él. El conserje, un enorme verraco pomposamente uniformado, le cerró el paso: 
—Aquí no puedes entrar sucio.
—Pero, yo... tuve que ayudar a una compañera que... —titubeó nervioso buscando en vano con la mirada ayuda de la cerdita, que marchaba decidida hacia dentro sin volver siquiera la vista atrás. 
—Márchate y vuelve mañana bien limpio.
Cuando el portalón metálico se cerró delante de su hocico negro, Lanuxo comenzó a llorar. Sus lágrimas cristalinas caían por la rabia que sentía, por el miedo a defraudar a sus papás, y porque lo habían dejado completamente solo en un lugar en el que había soñado hacer amigos. Únicamente la lluvia acompañó su tristeza: las nubes, apiadadas de su dolor, corearon su llanto con una llovizna tan persistente que lavó completamente de suciedad su hocico hozador. 
Al verlo de nuevo reluciente, la cerdita desagradecida que estaba dentro de una de las aulas calentitas del edificio, abrió la ventana y le indicó con señas que entrase ahora, que ya era limpio como todos ellos.
Aquel día Lanuxo no fue a la escuela, no quiso entrar, pero aprendió la primera lección en sus carnes: la suciedad puede llevarse por dentro o por fuera. Él tenía intenciones limpias aunque su hocico estuviese pringado, pero aquella cerdida y aquel cole solo se fijaban en la apariencia. Se dio media vuelta y se volvió a su casa, decidido a contar a sus padres la verdad, que esa escuela estaba sucia por dentro y que quería ir a otra. 

lunes, 24 de noviembre de 2014

GATO ESCAIOLADO CON BOTAS

Había unha vez un gato lanuxo ao que atropelou o coche dun condutor seguramente sen carné durante unha noite de lúa chea. O pobre minino, na súa fuxida desesperada do impacto, tivo o tempo xusto de librar as súas patas dianteiras, mais non as traseiras, de forma que o automóbil feriullas gravemente e o seu veterinario houbo de escaiolarllas. Como prescripción médica, o galeno tamén lle prohibiu facer esforzos físicos ata pasados polo menos tres meses, así que, os bufidos de aburrimiento do gato oíanse a sete leguas á redonda da súa casa, malia que algúns seráns, varios dos seus amigos do colexio ou da rúa ían visitalo. Ao principio era agradable recibilos e ata se sentía gabado porque pensasen no seu  pesadume de enfermiño, pero en canto comezaban a papar a merenda que lles preparaba mamá gata, a pedir chuches e máis chuches, así como a xogar coa súa consola sen permiso e sen facerlle moito caso ás súas pobres lamentacións de ferido, comezaba a desexar afervoadamente que marchasen por onde viñeran. 
Un día, como era corrente en tódalas visitas, os seus colegas quixeron pintarlle e debuxarlle as escaiolas porque —dicían— era tradición en todas partes do mundo. Ao principio, coma sempre, Lanuxo negouse, pois el era un gato moi pulcro e odiaba sentirse luxado ou merdeiro, ata que alguén suxeriu a posibilidade de colorar os xesos de vermello, pintar unhas solas negras nas plantas dos pés e unhas longas cremalleiras polas bandas externas que os convertesen aparentemente nun par de botas como as do lendario conto. Ledo, Lanuxo deulles licenza ata para encherlle de sinaturas brancas ambas solas.
Era certo que, con botas ou sen elas, seguía sen poder moverse do seu cuarto, do seu sillón e do seu leito, mais a súa imaxinación abriuse como as páxinas dun libro de aventuras e, lembrando o grande poder que ten o enxeño sumado á vontade, comezou a organizar por guasap aos seus amigos para tratar de localizar ao agresor, que quedara impune por fuxir vergoñentamente tralo atropelo. Recordaba a cor verde do automóbil, case toda a matrícula ao completo e a gran talla do home —máis ben un ogro— cando o mirou desde o outro lado do portelo, sen baixarse a comprobar o seu estado ou axudalo. Os seus colegas plancharon o barrio ata atopar un monovolumen verde cun golpe sospeitoso no parachoques e cun condutor habitual grande coma un xigante. Era el, sen dúbida, pensou Lanuxo cando viu a foto que lle fixeron co móbil, pero como abordalo?
Tras aburridas tardes de seguimiento, as súas secuaces descubriron que para escapar das súas moitas fechorías sen deixar rastro, o ogro tiña o poder de transformarse nun lixeiro murcego mouro que escapaba rápidamente voando dos problemas creados. Un día por fin conseguiron seguilo e atrapalo cun trueiro. Axiña  leváronllo ao Gato con Botas escaiolado, que o agardaba con fame e sede de vinganza. Rematou co rato alado dun só bocado cando faltaba unha semana de convalecencia enxesado.





Había una vez un gato lanuxo al que atropelló el coche de un conductor seguramente  sin carné durante una noche de luna llena. El pobre minino, en su huida desesperada del impacto, tuvo el tiempo justo de liberar sus patas delanteras, mas no las traseras, de forma que el automóvil se las hirió gravemente y su veterinario hubo de escayolárselas. Como prescripción médica, el galeno también le había prohibido hacer esfuerzos físicos hasta pasados por lo menos tres meses, así que, los bufidos de aburrimiento del gato se oían a siete leguas a la redonda de su casa, a pesar de que algunas tardes, varios de sus amigos del colegio o de la calle acudían a visitarlo. Al principio era agradable recibirlos y hasta se sentía halagado porque hubiesen pensado en su pesadumbre de enfermito, pero en cuanto empezaban a devorar la merienda que les preparaba mamá gata, a pedir chuches y más chuches, así como a jugar con su consola sin permiso y sin hacerle mucho caso a sus pobres lamentaciones de herido, comenzaba a desear fervientemente que se marcharan por donde habían venido. 
Un día, como era frecuente en todas las visitas, sus colegas quisieron pintarle y dibujarle las escayolas por  —decían— ser tradición en todas partes del mundo. Al principio, como siempre, Lanuxo se negó, pues él era un gato muy pulcro y odiaba sentirse sucio o manchado, hasta que alguien sugirió la posibilidad de colorear los yesos de rojo, pintar unas suelas negras en las plantas de los pies y unas largas cremalleras por los lados externos que los convirtieran aparentemente en un par de botas como las del cuento legendario. Contento, Lanuxo les dio permiso hasta para llenarle de firmas blancas ambas suelas.
Era cierto que, con botas o sin ellas, seguía sin poder moverse de su habitación, de su sillón y de su cama, pero su imaginación se abrió como las páginas de un libro de aventuras y, recordando el poder enorme que tiene el ingenio sumado a la voluntad, comenzó a organizar por guasap a sus amigos para tratar de localizar a su agresor, que había quedado impune por haber huido vergonzosamente tras el atropello. Recordaba el color verde del automóvil, casi toda la matrícula al completo y la gran talla del hombre —más bien un ogro— cuando lo miró desde el otro lado de la ventanilla, sin bajarse a comprobar su estado o ayudarlo. Sus colegas plancharon el barrio hasta encontrar un monovolumen verde con una muesca sospechosa en el parachoques y con un conductor habitual grande como un gigante. Era él, sin duda, pensó Lanuxo cuando vio la foto que le hicieron con el móvil,  pero ¿cómo abordarlo?
Tras aburridas tardes de seguimiento, sus secuaces descubrieron que para escapar de sus muchas fechorías sin dejar rastro, el ogro tenía el poder de transformarse en un ligero murciélgo negro que escapaba rápidamente volando de los problemas creados.  Un día por fin consiguieron seguirlo y atraparlo con un cazamariposas. Rápidamente se lo llevaron al Gato con Botas escayolado, que lo esperaba con hambre y sed de venganza. Acabó con el ratoncillo alado de un solo bocado cuando le quedaba una semana de convalecencia enyesado. 


martes, 18 de noviembre de 2014

PULPO ENMASCARADO




Había unha vez un polbo de costa inquedo, enxeñoso nas súas opcións, alternativo nas súas posturas, diferente á maioría dos polbos cos que vivía. Naquel tempo, a existencia non era sinxela no mar: moitos dos seus habitantes eran arroxados das súas casas-cova por non poder pagalas e outros, para xantar, debían de agardar a que un banco de alimentos os provese de comida, pois na última xeración esqueceran ata como se cazaba, como se pescaba ou como se cultivaba a terra. Milagrosamente recordaban os seus nomes.
Polbo Lanuxo, unha mañá asollada de sábado sen cole, tras verse de seguido a historia baixada de internet de "O Raposo" nas tres intrépidas versións de Errol Flynn, Tyron Power e Antonio Banderas, nin curto nin perezoso, atouse unha cinta negra furada nos ollos ao redor da súa enorme testa pelada, calou un vello chapeu preto de certo aire cordobés que máis ben lle facía parecer Heisemberg, e saíu á rúa. Ao mesmo tempo que camiñaba decidido a acabar coas inxustizas, a tiranía dos ricos e a miseria dos pobres, ía tamén pensando nesoutro heroe vilán que aproveitaba as súas habelencias químicas tanto como as debilidades dunha sociedade viciada para rematar salvando soamente o seu propio cu, nin sequera á súa familia. Entón prometeuse solemnemente que a el non o corrompería nada, nin a avaricia azul, e abordou con dilixencia o seguinte problema. A saber: el non tiña arma algunha á súa disposición, nin espada como o Zorro para retar e baterse victorioso en desafío cos malvados, nin sabedoría de científico para competir cos mafiosos. Como abordaría aos inimigos corruptos que, nas súas mansións inexpugnables, chuchaban o sangue dos máis desfavorecidos do mundo e permitían a fame, o frío ou a miseria daqueles os seus semellantes? 
Ese espiñento asunto ía maquinando cando achou no seu camiño polo porto a primeira inxustiza da súa nova misión como Polbo Enmascarado. Unha congénere miuda pedía esmola á porta dun bar semivaleiro, en tanto uns lacazáns ociosos divertíanse á costa da pobriña tirándolle céntimos dentro da poza próxima  que a choiva formara a noite anterior. Canto máis se luxaba a pequena no lodo tratando de coller o diñeiro, máis alto soaban as gargalladas daqueles matóns. 
—Eh! —gritou o Octopus— Estavos soando o móbil a algún de vós, creo. 
Ao sacar eles senllos teléfonos do peto, o polbo alargou dous dos seus oito longos tentáculos e apoderouse dos aparellos, que rápidamente acabaron no fondo da poceira xunto aos céntimos que antes tiraran. Non tivo tempo a ver como aqueles lerchos mollaban os seus brazos na auga suxa maldicindo porque De contado houbo de correr a mergullarse na auga, pero mentres se ría no fondo do mar pensou que xa sabía cal era a súa arma: a axilidade de mente e de corpo. Todos temos algunha.




Había una vez un pulpo de costa inquieto, ingenioso en sus opciones, alternativo en sus posturas, diferente a la mayoría de los pulpos con los que vivía. En aquel tiempo, la existencia no era fácil en el mar: muchos de sus habitantes eran arrojados de sus casas-cueva por no poder pagarlas y otros, para comer, debían de aguardar a que un banco de alimentos los proveyese de comida, pues en la última generación habían olvidado hasta cómo se cazaba, cómo se pescaba o cómo se cultivaba la tierra. Milagrosamente recordaban sus nombres.
Pulpo Lanuxo, una mañana soleada de sábado sin cole, tras verse de corrido la historia bajada de internet de "El Zorro" en las tres intrépidas versiones de Errol Flynn, Tyron Power y Antonio Banderas, ni corto ni perezoso, se ató una cinta negra agujereada en los ojos alrededor de su enorme cabeza calva, se caló un viejo sombrero prieto de cierto aire cordobés que más bien le hacía parecer Heisemberg, y salió a la calle. Al mismo tiempo que caminaba decidido a acabar con las injusticias, la tiranía de los ricos y la miseria de los pobres, iba también pensando en ese otro héroe avillanado que se aprovechaba de sus habilidades químicas tanto como de la debilidad de una sociedad viciada para acabar salvando solamente su propio culo, ni siquiera a su familia. Entonces se prometió solemnemente que a él no lo corrompería nada, ni la avaricia azul, y abordó con presteza el siguiente problema. A saber: él no tenía arma alguna a su disposición, ni espada como el Zorro para retar y batirse victorioso en duelo con los malvados, ni sabiduría de científico para competir con los mafiosos. ¿Cómo abordaría a los enemigos corruptos que, en sus mansiones inexpugnables, chupaban la sangre de los más desfavorecidos del mundo y permitían el hambre, el frío o la miseria de aquellos sus semejantes? 
Ese espinoso asunto iba maquinando cuando halló en su camino por el puerto la primera injusticia de su nueva misión como Pulpo Enmascarado. Una congénere bebé pedía limosna a la puerta de un bar semivacío, en tanto unos grandullones ociosos se divertían a costa de la pobrecilla tirándole céntimos dentro del charco cercano que la lluvia había formado la noche anterior. Cuanto más se ensuciaba la pequeña en el lodo tratando de recuperar el dinero, más alto sonaban las carcajadas de aquellos matones. 
—¡Eh! —gritó el Octopus— Os está sonando el móvil a alguno de vosotros, creo. 
Al sacar ambos sendos teléfonos del bolsillo, el pulpo alargó dos de sus ocho largos tentáculos y se apoderó de los aparatos, que rápidamente acabaron en el fondo del charco junto a los céntimos que antes habían tirado. No tuvo tiempo a ver cómo aquellos sinvergüenzas mojaban sus brazos en el agua sucia maldiciendo porque Inmediatamente hubo de correr y zambullirse en el agua, pero mientras se reía en el fondo del mar pensó que ya sabía cuál era su arma: la agilidad de mente y de cuerpo. Todos tenemos alguna.


viernes, 14 de noviembre de 2014

RAPOSIÑA ASTUTA

A raposa Lanuxa sentíase esmagada baixo o peso da súa fama raposeira. É dicir, que cando se dispoñía a realizar calquera das súas habituais tarefas de supervivencia, xa fose probar unhas frescas bagas, cazar un ratiño de campo para a merenda ou roubar de noite unha galiña dos cada vez máis escasos galiñeiros que constrúen os seres humanos, a lendaria sabedoría da súa familia Vulpes, que todos esperaban dela, facíaa poñerse tan nerviosa, que acababa por confundir as bagañas coas ortigas, o rato cun pardal ou o curral coa caseta das ferramentas. Así é que en moitas ocasións, Lanuxa remataba a súa funesta xornada cunha indixestión de barriga, a fuxida voante do paxariño ou o chasco de atoparse unhas botas vellas de labranza e non o ansiado polo campeiro logo de dúas horas de sacrificada escavación do túnel. Menos mal que, como era omnívora e gustáballe absolutamente todo, trala frustración e co fame batíndolle o estómago, deixábase de andrómenas de inseguridades e cazaba o primeiro que se pasaba ante a súa vista ou ben aproveitaba os detritus de pitanzas doutras especies. 
Un día decidiuse ir ao psicólogo, que é o médico que receita verbas quentiñas, recén saídas da alma, para cando doe o cerebro, pero ao cruzar o río pola ponte vella atopouse un fermoso coello, moi lariqueiro, ademais, que lle dixo:
—Sabes o conto da raposa e as uvas?
—Pois, non —confesou Lanuxa.
—É moi famoso e moi rápido, cóntocho: Unha raposa ía camiñando polo bosque e viu un racimo de uvas que estaba demasiado alto para chegar a el. Así que, como lle era imposible probalas, convenceuse de que aínda non estaban maduras.
—Pero, esa raposa era un pouco parva porque se enganaba a si mesma...
—Claro. Non vaias pensar que por ser raposo has ser sempre astuto.
—Moitas grazas pola historia, coello. Creo que me curaches da miña inseguridade. Non che comerei.
—É que non estou maduro? —riu el con sorna e orellas crechas.
—Es sabio, xa que logo, algo vello e correoso. Ha, ha, ha...


La raposa Lanuxa se sentía abrumada bajo el peso de su fama zorruna. Es decir, que cuando se disponía a realizar cualquiera de sus habituales tareas de supervivencia, ya fuese probar unas frescas bayas, cazar un ratoncillo de campo para la merienda o robar de noche una gallina de los cada vez más escasos gallineros que construyen los seres humanos, la legendaria sabiduría de su familia Vulpes que todos esperaban de ella, la hacía ponerse tan nerviosa, que acababa por confundir las bayas con las ortigas, el ratón con un gorrión o el corral con la caseta de las herramientas. Así es que en muchas ocasiones, Lanuxa acababa su funesta jornada con una indigestión de barriga, la huida volante del pajarillo o el chasco de encontrarse unas botas viejas de labranza y no el ansiado pollo campero después de dos horas de sacrificada excavación del túnel. Menos mal que, como era omnívora y le gustaba absolutamente  todo, tras la frustración y con el hambre golpeándole el estómago, se dejaba de pamplinas de inseguridades y cazaba lo primero que se pasaba ante su vista o bien aprovechaba los detritus de pitanzas de otras especies. 
Un día se decició a ir al psicólogo, que es el médico que receta palabras calentitas, recién salidas del alma, para cuando duele el cerebro, pero al cruzar el río por el puente viejo se encontró un hermoso conejo, muy parlanchín, además, que le dijo:
—¿Sabes el cuento de la zorra y las uvas?
—Pues, no —confesó Lanuxa.
—Es muy famoso y muy rápido, te lo cuento: Una zorra iba caminando por el bosque y vio un racimo de uvas que estaba demasiado alto para alcanzarlo. Así que, como le era imposible probarlas, se convenció de que aún no estaban maduras.
—Pero, esa raposa era un poco tonta porque se engañaba a sí misma...
—Claro. No te vayas a pensar que por ser zorro has de ser siempre astuto.
—Muchas gracias por la historia, conejo. Creo que me has curado mi inseguridad. No te comeré.
—¿Es que no estoy maduro o soy muy veloz? —rio él con sorna y orejas alertadas.
—Eres sabio, por tanto, algo viejo y correoso. Je, je.










jueves, 6 de noviembre de 2014

ENGOLADO TRICERATOPS

O Triceratops Lanuxo estaba realmente farto de que os compañeiros do páramo burlásense del sen reserva e chamáseno "face de abano", debido á rechamante gola craneal con ósos epoccipitales que se despregaba maxestosa detrás dos seus cornos maiores. El prefería a súa denominación científica, a máis obxectiva, a que non buscaba comparacións absurdas e limitábase a manifestar o número de magníficos cornos que tiña na cabeza: tres, dous sobre os ollos, e outro, máis pequeno, baixo as fosas nasais ou nariz. O tempo daría satisfacción ás súas aspiracións, pois este extinguido pero famoso dinosauro pasou á historia como triceratops, ou sexa, "tres cornos" en grego. Pero alá por finais do período Cretácico, fai aproximadamente entre 68 e 66 millóns de anos, xa se sabe, o matón da panda era o esculfurido do Tiranosaurio Rei, o seu depredador natural, e ao exuberante pero manso herbívoro tricorne non lle quedaba máis remedio que apertar as corenta filas de dentes a cada lado da súa mandíbula, e aguantarse a vexame e a burla maldicíndose por non ser carnívoro. 
O cine, que sempre traspasa as fronteiras da Ciencia e a probabilidade, si que lle deu ao Triceratops memorables oportunidades de pelexarse co seu rival e ata cravarlle as astas na barriga a aquel fanfarrón agresivo. A que lle encantaba ver era a pelexa de Parque Xurásico, a súa vinganza imposible feita imaxes. Ben, i en honor á verdade, o pacífico Triceratops tamén tiña que confesar aos seus incondicionais siareiros que os paleontólogos descubriran por fin para que servía a súa mítica gola pseudoguerrera: non como ataque e defensa fronte a depredadores, non, senón como coqueta crista coa que levarse de rúa ás femias da súa especie. Ha, ha ha!









El Triceratops Lanuxo estaba realmente harto de que los compañeros del páramo se burlasen de él abiertamente y lo llamasen "cara de abanico", debido a la llamativa gola craneal con huesos epoccipitales que se desplegaba majestuosa detrás de sus cuernos mayores. Él prefería su denominación científica, la más objetiva, la que no buscaba comparaciones absurdas y se limitaba a manifestar el número de magníficos cuernos que tenía en la cabeza: tres, dos sobre los ojos, y otro, más pequeño, bajo las fosas nasales o nariz. El tiempo daría satisfacción a sus aspiraciones, pues este extinguido pero famoso dinosaurio ha pasado a la historia como triceratops, o sea, "tres cuernos" en griego. Pero allá por finales del período Cretácico, hace aproximadamente entre 68 y 66 millones de años, ya se sabe, el matón de la panda era el chulito del Tiranosaurio Rey, su depredador natural, y al exuberante pero tranquilo herbívoro tricorne no le quedaba más remedio que apretar las cuarenta filas de dientes a cada lado de su mandíbula, y aguantarse la humillación y la burla maldiciéndose por no ser carnívoro. 
El cine, que siempre traspasa las fronteras de la Ciencia y la probabilidad, sí que le dio al Triceratops memorables oportunidades de pelearse con su rival y hasta clavarle las astas en la barriga a aquel fanfarrón agresivo. La que le encantaba ver era la pelea de Parque Jurásico, su venganza imposible hecha imágenes. Bueno, y en honor a la verdad, el pacífico Triceratops también tenía que confesar a sus incondicionales seguidores que los paleontólogos habían descubierto por fin para qué servía su mítica gola pseudoguerrera: no como ataque y defensa frente a depredadores, sino como coqueta cresta con la que llevarse de calle a las hembras de su especie. Ja, ja, ja...


jueves, 30 de octubre de 2014

AS FONDURAS DA CAVERNA

Esta xa era a cuarta vez que se daba de bruzos contra a parede da furna. Lanuxo, o bebé morcego, non conseguía atopar o xeito de guiarse con mestría mediante os ultrasóns que os seus irmáns maiores manexaban á perfección, malia que as súas orellas medraban e medraban prácticamente por momentos. El, contra o seu instinto, trataba de abrir moito os ollos para distinguir as siluetas dos obstáculos na escuridade da súa espenuca, en especial as estalactitas e estalagmitas que con moi mala intención —cría— colocábanse sempre na súa traxectoria..., pero non había xeito. A cegueira era o seu fado natural. ¡Cataplaf e cataplaf! Os seus voos case sempre remataban cun broucazo máis que sumar á súa xa dorida testa.
E o peor era que hoxe se celebraba o Samaín e tiña tantas ganas de saír asustar nenos e avóas ás rúas do pobo... que choraba berrando de carraxe pola súa torpeza. 
E ao berrar desconsolado en tódalas direccións, decatouse de algo crucial que non tivera en conta. Si ouveaba cara á dereita, o seu berro resoaba en repetidas ocasións producindo un eco-eco-eco curto, mais si choraba cara á esquerda, o seu son perdíase libre sen atopar ningún obstáculo que o rebotase de novo cara el. A luz acendeuse entón na súa mente: si, alí estaba a saída! 
Lixeiro, despendurousr do teito, bateu as súas ás poderosas e enfilou o voo decidido á sinistra. Á fin e ao cabo, non nacera como unha sinistra criatura da noite? un vampiro? E dese xeito, por primeira vez, Lanuxo conseguiu saír das profundidades da caverna.





Esta ya era la cuarta vez que se daba de bruces contra la pared de la cueva. Lanuxo, el bebé murciélago, no conseguía encontrar la manera de guiarse con pericia mediante  los ultrasonidos que sus hermanos mayores manejaban a la perfección, a pesar de que sus orejas crecían y crecían prácticamente por momentos. Él, contra su instinto, trataba de abrir mucho los ojos para distinguir las siluetas de los obstáculos en la oscuridad de su caverna, en especial las estalactitas y estalagmitas que con muy mala intención —creía— se colocaban siempre en su trayectoria..., pero no había manera, chico. La ceguera era su sino natural. ¡Cataplaf y cataplaf! Sus vuelos casi siempre remataban  con un chichón más que sumar a su ya dolorida cabeza.
Y lo peor era que hoy se celebraba el Samaín y tenía tantas ganas de salir a asustar niños y abuelas a las calles del pueblo... que lloraba chillando de rabia por su torpeza. 
Y al chillar desconsolado en todas direcciones, se dio cuenta de algo crucial que no había tenido en cuenta. Si aullaba a la derecha, su grito resonaba en repetidas ocasiones produciendo eco-eco-eco cortito, pero si lloraba hacia la izquierda, su sonido se perdía libre sin encontrar ningún obstáculo que lo rebotase de nuevo hacia él. La luz se encendió entonces en su mente: ¡sí, allí estaba la salida! Rápido, se descolgó del techo, batió sus alas poderosas y enfiló el vuelo decidido a la siniestra. Al fin y al cabo, había nacido como una siniestra criatura de la noche. Y por primera vez, Lanuxo consiguió salir de las profundidades de la caverna. 






martes, 28 de octubre de 2014

A MEIGA DA VASOIRA VAIDOSA

Ao saír da casa, apresurada porque chegaba tarde ao aquelarre do venres, Meiga Lanuxa asubiou tres veces como sempre facía para que a súa vasoira Xesta chegase ipso facto e recollésea na porta. "Talvez estase quedando medio xorda coma min", pensou aos poucos segundos de espera baldía. Volveu meter os dedos furabolos e matapiollos na boca, e soprou de novo con tal forza, que os chirlomirlos  do frutal do veciño saíron voando irados, lanzándolle pestes por aquel ruído enxordecedor. 
Pero, da vasoira máxica, nada de nada, nin rastro. "Anoxouse porque onte deixeina unha hora enteira no aparcadoiro do supermercado? É moi antolladiza esta Xesta..." Con todo, a bruxa cría que non, pois, nese caso, tería desaparecido xa o serán anterior para non voltar exactamente ata a hora da cea, momento especial en que se deleitaba chapando o po da xornada enteira e tódalas migallas varridas na cociña. Comezou entón a impacientarse e a preocuparse bastante pola súa amiga rabilonga coa que sobrevoara media galaxia, propinado memorables malleiras a milleiros de ratos, ou beilado infinidade de tangos, rumbas, merengues e, por suposto, muiñeiras entre risas e cancións... 
Unha bágoa bruxeril rodou pola fazula de Lanuxa, e logo outra, e outra máis... Xunto aos seus pés foise formando unha poceira salgada, máxica tamén por provir da meiga máis famosa do reino, que mostrou na súa lámina de auga a imaxe exacta do paradeiro da vasoira perdida: a moi fachendosa estaba na barbaría tinguindo as súas guedellas do mesmo ton multicolor que a cabeleira de Lanuxa. "Envexosa", díxose.
E rindo a gargalladas, cara alí dirixiuse.

LA BRUJA DE LA ESCOBA PRESUMIDA

Al salir de casa, apresurada porque llegaba tarde al aquelarre del viernes, Meiga Lanuxa silbó tres veces como siempre hacía para que su escoba Xesta llegase ipso facto y la recogiese en la puerta. "Tal vez se está quedando medio sorda como yo", pensó a los pocos segundos de espera baldía. Volvió a meter los dedos índice y pulgar  en la boca y sopló de nuevo con tal fuerza, que los estorninos del frutal del vecino salieron volando enfadados, lanzándole pestes por aquel ruido ensordecedor. 
Pero, de la escoba mágica, nada de nada, ni rastro. "¿Se habrá enfadado porque ayer la dejé una hora entera en el parking del supermercado? Es muy caprichosa esta Xesta..." Sin embargo, la bruja creía que no, pues, en ese caso, habría desaparecido ya la tarde anterior para no volver exactamente hasta la hora de la cena, momento especial en que se deleitaba zampando el polvo de la jornada entera y todas las migajas barridas en la cocina. Comenzó entonces a impacientarse y a preocuparse bastante por su amiga rabilarga con la que había sobrevolado media galaxia, propinado memorables palizas a millares de ratones, o bailado infinidad de tangos, rumbas, merengues y, por supuesto, muiñeiras entre risas y canciones... 
Una lágrima brujeril rodó por la mejilla de Lanuxa, y luego otra, y otra más... Junto a sus pies se fue formando un charquito salado que, mágico también por provenir de la meiga más famosa del reino, mostró en su lámina de agua la imagen exacta del paradero de su escoba: la muy presumida estaba en la peluquería tiñéndose su penacho del mismo tono multicolor que la cabellera de Lanuxa. "Envidiosa", se dijo.
Y riéndose a carcajadas, hacia allí se dirigió.


jueves, 23 de octubre de 2014

LANUXA PÍNTEGA

Chámanme píntega, mais tamén outros nomes que ben sei que denotan risco, como pinchorra, sacabeira, salamántiga, sacarrancha ou sapagueira, aínda que só veño sendo unha lanuxa anfibia de cores chamativos cos que trato de arredar a quen se achegue a min para facerme mal. E que con apenas trinta centímetros que adoito medir, teño que facerme respectar dos mais grandes ca min cando saio pasear os días de néboa, os mais húmidos i engaiolantes... 
O amarelo, claro está, sempre parece unha ameaza, non si? E as probes pinteguiñas estamos como debuxadas con arabescos agresivos deste ton para semellar unha fereza que realmente non temos. Se no fondo somos tan apoucadas, que imos avanzando polo monte lentamente, buscando lesmas e miñocas entre as follas caídas das árbores ou baixo as pedras para que ninguén nos vexa, e máis para que non se nos seque o pelexo. Pero non lle digas a ninguén dos meus agochos, ese será o noso segredo, de acordo?
Confesareiche tamén que o medo e a necesidade de ter sempre mollada a pel faime segregar unha sustancia que pode irritar as túas feridas, pero máis nada. Non son velenosa!



martes, 21 de octubre de 2014

MAPACHE LANUXA

Mapache Lanuxa estaba xunto á beira do río ben atarefada mentres sostiña nas patas dianteiras algo verde que parecía sacar e meter dentro e fóra da auga fría. Por segundo nome, ás da súa especie chámanlles "osas lavadoras" pois cando vanse dar unha paparotada con algunha presa recen cazada, antes esfolan as vítimas, manipulándoas coas dedas expertas como si as estiveran a limpar. Nesta volta, a ra cor herba que caera nas súas redes inflábase co veleno segregado da pel a fin de evitar ser engulida, mais Lanuxa conseguía a cada manoufa eliminar cá seque toda a toxina. 
Así non habería perigo e mais podería deleitarse co saboroso batracio. Nada que ver coa súa última cena. Noites atrás —pois os mapaches son ben canfurneiros e adoitan andar moito cando o sol e a maioría da xente están xa a durmir, quizais pois iso locen unha especie de anteface arredor dos ollos—, viuse obrigada a remexer nun contedor de lixo cerca das primeiras barriadas onde nace a cidade, pois case non quedaba xa monte no que protexerse e vivir tranquila. Naquel noxento lugar que cheiraba a inmundicias podres desaproveitadas polos humanos, atopou algúns cachos de peixe mal cociñado e peor aliñado, así como varios carozos de mazás. Matou como puido a fame, mais prometeuse a si mesma non se achegar por alí se non fora estritamente necesario. 
As ras eran ben difíciles de atrapar i escorregaban aínda nas súas mans habelenciosas, pero o seu arrecendo e sabor compensaba tódolos traballos. Hummm!!


jueves, 16 de octubre de 2014

TARÁNTULA TARANTELLA

Á tarántula Lanuxa o que máis lle gostaba no mundo era bailar a súa danza, a que levaba o seu nome: a tarantela napolitana. Para este arácnido tan temido no planeta enteiro pola súa presenza arrepiante e máis pola picada velenosa e mortal,  era unha ledicia infinda mover tódalas patas _as oito_ ao ritmo da música febril  e trouleira _ou no silencio máis absoluto_ ata conseguir chamar a atención i enfeitizar ós namorados, ás súas presas ou aos seus inimigos. Cantas veces a mesma técnica serve para cousas ben diversas…
Dicían as lendas que precisamente eses depurados movementos hipnóticos da tarántula cazando foron a base para que humanos italianos do sul remedáranos cun baile festeiro   e bulinte que  lembra á temible e mortal araña-lobo e aínda disque cura a tolemia que produce a súa picadura. Outros contos dicían por contra, que o  veleno inxectado  na mordida é o que provoca sacudidas nos corpos das vítimas, semellantes a unha danza nervosa e sen acougo.
A Lanuxa todas as lerias lle parecían de marabilla, ata que un bo día bailou tanto e tan ledo para intentar subxugar a unha cascuda gorda e seguramente saborosa, que rematou facéndose un nó de oito cabos que nin sequera puido desfacer baixo a atenta mirada dos seus catro ollos. Tivo que fuxir a saltos ben avergoñada.