A MATACHINA

Évos ben certo que tódalas mulleres da casa participaban arreo na matanza do porco: carrexando, termando, limpando, cortando, salpimentando, apezando, cociñando roxós e carnes mortas ou aturando crianzas achispadas a medio camiño entre medoñentas e divertidas. Évos ben certo que a muller era ubicua ese día grande de mantenza de outono, e facer, tiña que facer un pouco de todo. Mais chantar o coitelo de aceiro na gorxa do marrau... ai, saca de aí, iso non o temos visto cáseque nunca facer a ninghuna das nosas avoas doces, delicadas e máis sutís ca o papel de fumar Abadie. Disque non lles daba o peito... disque...

Porque si había que matar un polo ou galiña, ou media ducia pola festas, segándolles dun tallazo certeiro o pescozo ata que o corpo descabezado saía correndo por fuxir daquelas amas treicioneiras que moitos meses lle deron interesado gran, entón non había ningún problema. Ou si había que esfolar lentamente, con aquel son arrepiante da pel esgazada, un belido coelliño branco entre dúas, ao tempo que facían lerias de comadres sobre cornos, casamentos, colleitas e outras herbas, tampouco pasaba ren. Coas bestas de menos de tres kilos, as vellas femias galegas non tiñan miramientos, non, pero co porco... Meu probe, si ata lle tiñamos nome... Si era mesmiño coma un cristiano, fóralle a ialma.

Por iso, desde Lanuxos, quixemos facer unha louvanza do espírito da Matachina que toda muller forte e vital leva dentro, porque para comer (proteínas polo menos) hai que matar, e despois lavar ben as mans e amamantar aos fillos e botar unha brisca. Co marrau non se atreveron moito, non, pero que non se fora con outra, xa vería el se non lle daban gañote elas mesmas.