Traduce al gallego o a otro idioma

martes, 18 de noviembre de 2014

PULPO ENMASCARADO




Había unha vez un polbo de costa inquedo, enxeñoso nas súas opcións, alternativo nas súas posturas, diferente á maioría dos polbos cos que vivía. Naquel tempo, a existencia non era sinxela no mar: moitos dos seus habitantes eran arroxados das súas casas-cova por non poder pagalas e outros, para xantar, debían de agardar a que un banco de alimentos os provese de comida, pois na última xeración esqueceran ata como se cazaba, como se pescaba ou como se cultivaba a terra. Milagrosamente recordaban os seus nomes.
Polbo Lanuxo, unha mañá asollada de sábado sen cole, tras verse de seguido a historia baixada de internet de "O Raposo" nas tres intrépidas versións de Errol Flynn, Tyron Power e Antonio Banderas, nin curto nin perezoso, atouse unha cinta negra furada nos ollos ao redor da súa enorme testa pelada, calou un vello chapeu preto de certo aire cordobés que máis ben lle facía parecer Heisemberg, e saíu á rúa. Ao mesmo tempo que camiñaba decidido a acabar coas inxustizas, a tiranía dos ricos e a miseria dos pobres, ía tamén pensando nesoutro heroe vilán que aproveitaba as súas habelencias químicas tanto como as debilidades dunha sociedade viciada para rematar salvando soamente o seu propio cu, nin sequera á súa familia. Entón prometeuse solemnemente que a el non o corrompería nada, nin a avaricia azul, e abordou con dilixencia o seguinte problema. A saber: el non tiña arma algunha á súa disposición, nin espada como o Zorro para retar e baterse victorioso en desafío cos malvados, nin sabedoría de científico para competir cos mafiosos. Como abordaría aos inimigos corruptos que, nas súas mansións inexpugnables, chuchaban o sangue dos máis desfavorecidos do mundo e permitían a fame, o frío ou a miseria daqueles os seus semellantes? 
Ese espiñento asunto ía maquinando cando achou no seu camiño polo porto a primeira inxustiza da súa nova misión como Polbo Enmascarado. Unha congénere miuda pedía esmola á porta dun bar semivaleiro, en tanto uns lacazáns ociosos divertíanse á costa da pobriña tirándolle céntimos dentro da poza próxima  que a choiva formara a noite anterior. Canto máis se luxaba a pequena no lodo tratando de coller o diñeiro, máis alto soaban as gargalladas daqueles matóns. 
—Eh! —gritou o Octopus— Estavos soando o móbil a algún de vós, creo. 
Ao sacar eles senllos teléfonos do peto, o polbo alargou dous dos seus oito longos tentáculos e apoderouse dos aparellos, que rápidamente acabaron no fondo da poceira xunto aos céntimos que antes tiraran. Non tivo tempo a ver como aqueles lerchos mollaban os seus brazos na auga suxa maldicindo porque De contado houbo de correr a mergullarse na auga, pero mentres se ría no fondo do mar pensou que xa sabía cal era a súa arma: a axilidade de mente e de corpo. Todos temos algunha.




Había una vez un pulpo de costa inquieto, ingenioso en sus opciones, alternativo en sus posturas, diferente a la mayoría de los pulpos con los que vivía. En aquel tiempo, la existencia no era fácil en el mar: muchos de sus habitantes eran arrojados de sus casas-cueva por no poder pagarlas y otros, para comer, debían de aguardar a que un banco de alimentos los proveyese de comida, pues en la última generación habían olvidado hasta cómo se cazaba, cómo se pescaba o cómo se cultivaba la tierra. Milagrosamente recordaban sus nombres.
Pulpo Lanuxo, una mañana soleada de sábado sin cole, tras verse de corrido la historia bajada de internet de "El Zorro" en las tres intrépidas versiones de Errol Flynn, Tyron Power y Antonio Banderas, ni corto ni perezoso, se ató una cinta negra agujereada en los ojos alrededor de su enorme cabeza calva, se caló un viejo sombrero prieto de cierto aire cordobés que más bien le hacía parecer Heisemberg, y salió a la calle. Al mismo tiempo que caminaba decidido a acabar con las injusticias, la tiranía de los ricos y la miseria de los pobres, iba también pensando en ese otro héroe avillanado que se aprovechaba de sus habilidades químicas tanto como de la debilidad de una sociedad viciada para acabar salvando solamente su propio culo, ni siquiera a su familia. Entonces se prometió solemnemente que a él no lo corrompería nada, ni la avaricia azul, y abordó con presteza el siguiente problema. A saber: él no tenía arma alguna a su disposición, ni espada como el Zorro para retar y batirse victorioso en duelo con los malvados, ni sabiduría de científico para competir con los mafiosos. ¿Cómo abordaría a los enemigos corruptos que, en sus mansiones inexpugnables, chupaban la sangre de los más desfavorecidos del mundo y permitían el hambre, el frío o la miseria de aquellos sus semejantes? 
Ese espinoso asunto iba maquinando cuando halló en su camino por el puerto la primera injusticia de su nueva misión como Pulpo Enmascarado. Una congénere bebé pedía limosna a la puerta de un bar semivacío, en tanto unos grandullones ociosos se divertían a costa de la pobrecilla tirándole céntimos dentro del charco cercano que la lluvia había formado la noche anterior. Cuanto más se ensuciaba la pequeña en el lodo tratando de recuperar el dinero, más alto sonaban las carcajadas de aquellos matones. 
—¡Eh! —gritó el Octopus— Os está sonando el móvil a alguno de vosotros, creo. 
Al sacar ambos sendos teléfonos del bolsillo, el pulpo alargó dos de sus ocho largos tentáculos y se apoderó de los aparatos, que rápidamente acabaron en el fondo del charco junto a los céntimos que antes habían tirado. No tuvo tiempo a ver cómo aquellos sinvergüenzas mojaban sus brazos en el agua sucia maldiciendo porque Inmediatamente hubo de correr y zambullirse en el agua, pero mientras se reía en el fondo del mar pensó que ya sabía cuál era su arma: la agilidad de mente y de cuerpo. Todos tenemos alguna.


No hay comentarios:

Publicar un comentario